Grote zorgen   Ik heb niet veel tijd zei Eleanor kortaf. Kan ik mijn aandelen Procter & Gamble uitbetaald krijgen.    “Oh “ . Haar vader ging zitten en vouwde zijn handen. Hij keek haar doordringend aan. Hun ogen ontmoetten elkaar. Waarop hij onomwonden “nee” zei tegen zijn dochter. Dan ga ik maar, zei ze. Nee blijf nog even. Wil je mijn handtekening soms ergens voor hebben? Zou dat helpen lieverd? Eleanor huiverde. Haar vader was niet rijk maar genoot een uitstekende reputatie in de stad. Hij zou (anders dan haar man) nooit een cent hebben geleend zonder hem terug te hebben betaald. Als hij zijn handtekening zette was dat voor elke bank in de stad voldoende. Plotseling was ze doodmoe, dit was haar eerste gesprek over de schulden die haar man veroorzaakt had, buiten haar medeweten. Ze wist dat dit gesprek emotioneel het meest van haar zou vergen. Nooit zou ze dat doen. Ze